Het is nu bijna 4 maanden uit met mijn ex. Voor mij was ze de vrouw van mijn dromen en ik dacht aan oud worden met haar. Ik zag haar al staan in een witte jurk en we zouden de mooiste relatie ooit hebben. Ik heb het zelf in paniek uitgemaakt nadat ze het 2 dagen daarvoor voor de 6de keer uit had gemaakt. Na nog een ruzie raakte ik in paniek en heb ik gezegd dat het echt klaar moest zijn. Ik hou gek genoeg nog steeds van haar ook al heeft ze mij emotioneel compleet gesloopt. Ze heeft ironisch genoeg er wel voor gezorgd dat ik nu aan mijzelf aan het werken ben en dat ik eindelijk los kom van mijn negatieve zelfbeeld en kan werken aan mijn hechtingsproblematiek. Ik kan door deze ervaring dus opzoek naar echt een mooie relatie. Ik wens haar alle geluk toe (ze heeft ondertussen al weer een nieuwe vlam waarmee ze aan het daten is). Kennelijk is hij wel emotioneel volwassen en kan hij wel op een dieper niveau met haar connecties maken. Ik ben benieuwd hoe lang die relatie gaat duren, ik hoop dat ze echt gelukkig kan worden met deze kerel. Dat hoop ik ook voor hem. Ik gun het hem niet om hetzelfde door te moeten maken als ik en ik gun het haar heel erg om eindelijk rust te vinden en eindelijk de persoon te zijn die ze diep van binnen is. Bedankt voor deze site. Ik had hem liever een jaar geleden ontdekt zodat ik tijdens mijn relatie met ervaringsdeskundigen kon praten. Nu is het vooral fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.

Hallo, Ik kreeg een relatie met een 'leuke' verpleegster.ik was 67 zij 58.Na twee maand kreeg ik de diagnose tongkanker.Ze heeft me alle chemo's gegeven en ik kreeg 35 bestralingen. Ze deed echt alles voor mij.Ze wou een fotosessie,reserveerde een valentijn uitje,ging met mij op zomervakantie.Twee maanden na de vakantie maakte ze ijskoud een eind aan onze relatie.Ik was/ben er na 10 maanden nog steeds kapot van.Ze kwam nog een paar keer bij mij en zei wenend dat er iets grondig mis is met haar en dat het heel diep zit. Ik hoorde van haar kinderen dat ze al van de ene psych naar de andere heeft gelopen maar ze wil nu geen hulp.Ondertussen heeft ze al een nieuwe 5e relatie.Ik ben kapot en gebroken. Ik sta met haar op en ga met haar slapen.Haar reactie? Dat slijt wel.... Is elke borderliner een ijskonijn? Voorlopig is mijn ziekte onder controle maar ik ben de liefde van mijn leven kwijt. Ze heeft me uit een diepe afgrond gehaald, me een jaar supergelukkig gemaakt en dan weer in de afgrond gegooid.Ik wens het niemand toe.

Ik heb eerst een relatie gehad met een narcistische man , en na een aantal jaar kwam ik X tegen . Ik was gelukkig , werd overweldigd door liefde en aandacht , maar mijn gevoel zei dat er iets was , kon de vinger er niet op leggen . Hij was erg aanwezig , eiste alle aandacht op binnen mijn gezin , was druk , impulsief , ongelofelijk emotioneel, maar ook manipulatief , jaloers , angstig om alleen gelaten te worden , en vooral veel stemmingswisselingen, en dan bedoel ik ; ruzie maken om noem maar op , maar wanneer ik daar op reageerde , mocht ik er niet over doorgaan . Sterker nog , hij was het alweer vergeten . Seksverslaafd , geen enkele avond normaal naast elkaar in bed kunnen liggen want anders voelde meneer zich afgewezen , vertrouwelijke dingen die je samen had besproken werd tegen je gebruikt in ruzies , heftige ruzies , zeer heftig . Jaloers gedrag nam ontzettende heftige vormen aan . Maar aan de andere kant kon ik ook weer alles van hem krijgen , vooral als hij onder invloed was van coke . Zorgzaam was die ook Ik heb jarenlang de vinger er niet op kunnen leggen , vele gesprekken gevoerd , maar ik werd voor gek verklaard . Ben zelf in een burn out geraakt , anti depressiva gaan slikken , en steeds meer afgetakeld . Uiteindelijk hem de deur gewezen , dat ging niet zonder slag of stoot , maar hij legt zich er niet bij neer . Word nog dagelijks belast . Dit is nog maar 5 % van wat ik vertel . Ik ben moe , op gebroken.

Mijn moeder heeft alle trekken van een borderliner: zwart maken van familie en omgeving tegenover mij van jongs af aan, en mij zwart maken tegenover familie, wisselende emoties en woedeuitbarstingen, zelfmoordpoging bewust uitvoeren/starten in mijn bijzijn als ca. 8 jarige, depressies, contact met familie blokkeren. Geen uiting van genegenheid of liefde. En wee de gebeente als ik het aankaartte, dan werd ik beschuldigd van iets wat ik niet had gezegd of gedaan en vervolgens werd ik genegeerd of boos benaderd. Regelmatig kreeg ik een pak slaag voor dingen die ik niet had gedaan. Mijn vader neemt het consequent voor haar op. Dus als kind stond ik er alleen voor, weerloos blootgesteld aan de grillen van mijn moeder, niet wetend wanneer ze weer toe zou slaan. Het heeft mijn leven getekend. Ik ging zonder eigen persoonlijkheid het huis uit, want jaren moest ik zijn wie zij wilde dat ik was. Van kleding tot hobbies. Sinds ik geen contact meer heb, ben ik psychisch eindelijk aan het genezen. Denkend aan wat ze deed, doet enorm veel pijn. Het snijdt in mijn ziel. Hoe kan een moeder zo zonder liefde zijn en zelfs haar bloedeigen dochter zo behandelen? Niets is te rechtvaardigen van wat ze heeft gedaan. Geen contact is de enige mogelijke veilige haven, vrij van psychische martelingen. Aan iedereen met een mening over borderline dat ze er niets aan kunnen doen: ze blijven verantwoordelijk voor hun eigen daden. Wanneer een pedofiel een kind verkracht of een terrorist mensen opblaast, zeg je ook niet: ach het komt door zijn jeugd. Een borderliner terroriseert je psychisch tot op het bot. Geen contact is het beste. Je komt er anders zelf niet ongeschonden uit. Een relatie met ze helpt geen zier. Ze zuigen je uit als parasieten en blijven altijd hongerig naar meer. Het blijft een spel van slachtoffer spelen en vervolgens jou toetakelen, want dat is het ware gezicht van borderliners: daders die zonder compassie je leegzuigen voor eigen geluk. Zielig doen, en een dreun verkopen. Oftewel: het 'hou van me, ik haat jou'-spel

Grrrrrrr, Ik zit hier de berichten te lezen. Zo herkenbaar allemaal. Allemaal levens kapotgemaakt. En dan lees ik ineens weer zo een bericht van een patient, hoe vreselijk het is om borderliner te zijn en dat het een dagelijke strijd is en dat we het ook geen borderliner mogen noemen: Beste ‘patient’, mag ik je zo noemen? Beide kanten van het borderline spectrum zijn ‘slachtoffer’ van elkaar. Als er een echte dader is, dan zal je die zelf in je verleden moeten gaan zoeken en die er op aan gaan spreken. Misschien dat je dan gaat inzien dat je wel een keuze hebt om te zijn wie je wilt zijn en niet andere mensen dag en nacht te belasten met je ziektebeeld. Maar hier is een plek voor mensen die heel veel geinvesteerd hebben in de persoon die borderline heeft en hun naasten zijn. En zoals je inderdaad leest, dan zie je dat deze mensen daardoor zwaar getraumatiseerd zijn. Ik ben daar ook een van. Ik heb niet iets persoonlijks tegen de ‘borderliner’. Ik vindt het vreselijk waarom mijn ‘borderliner’ haar aandoening heeft. Al heel lang ben ik bang dat dit komt, door iets vreselijks in haar eigen verleden wat ze niet heeft kunnen verwerken. Ik ben op haar verliefd geworden toen ik jong was en ik heb 25 jaar, meer dan mijn best voor ons en haar gedaan. Maar op enig moment is er teveel gebeurd en heeft het teveel gekost. Mij heeft het letterlijk 2 keer echt mij mijn leven gekost, en 2 keer gered door mijn ICD. Ik ben gelukkig die 2 keer door omstanders gereanimeerd. Ik heb blijkbaar een hele goede bewaar engel. Maar, op het ziekenhuis, op de intensive care, waar ik 2 weken in coma heb gelegen, was niet ik maar mijn ex-vrouw degene waar het om moest draaien en die de aandacht opvroeg. De verpleging heeft letterlijk aan de overige familie gevraagd of ze haar konden aanspreken op dit gedrag omdat zij niet doordrongen tot haar en er heel veel last van hadden. En dit is slechts 1 voorbeeld. Ik kan er nog 10.000 opschrijven. Hebbe wij ook recht zonder jullie met elkaar een gesprek te voeren?