Gastenboek en verhalen

Wij bieden op deze website een Gastenboek aan dat openstaat voor iedereen die in zijn/haar leven te maken heeft met een Borderline patiënt of aanverwante persoonlijkheidsstoornis en in het gastenboek hier graag iets over kwijt wil.

Dit gastenboek is niet bedoeld voor mensen met een stoornis

Je hart luchten betekent echter niet schelden, slecht woordgebruik, dreigen of ander ongepast woordgebruik (veelal tegen de Borderline patiënt in een relatie). Probeer het netjes, kort, rustig en verstandig te houden in het Gastenboek. Ongepast woordgebruik wordt door ons verwijderd.

Verder houden we ons vast aan de stelregel dat elk slachtoffer meteen bij de groep hoort na het moment van inschrijving als lid van onze vereniging en wij proberen veiligheid en rust te bieden om zo veel mogelijk slachtoffers het vertrouwen te geven om lid te worden en eventueel aanwezig te zijn op ledenavonden en bijeenkomsten zodat we elkaar kunnen helpen en ondersteunen.

Veelal zullen slachtoffers partners zijn binnen een (gewezen) relatie. Maar ook kinderen, familieleden, vrienden en kennissen van Borderline patiënten kunnen slachtoffer zijn en ook hen verwelkomen we van harte en we hopen onze bijdrage te kunnen leveren door onze kennis over de verschillende belevingswerelden van de Borderline patiënt en de “gewone mens” met u te delen.

Wij hopen u te mogen begroeten in ons gastenboek!

Schrijf een nieuw bericht voor het Gastenboek

 
 
 
 
Velden gemarkeerd met * zijn verplicht.
Het kan zijn dat uw bericht pas zichtbaar wordt in het gastenboek nadat we het beoordeeld hebben.
We behouden het recht voor berichten te wijzigen, te verwijderen of niet te publiceren.
10 berichten.
Anoniem schreef op 15 augustus 2023 om 11:44
Geweldige website die ook aandacht geeft aan het “slachtoffer”. Ook ik had een prachtige blondine aan de haak geslagen met een humor van heb ik jouw daar. Veel liefde, medeleven etc. Dit is altijd zo gebleven, maar… De eerste weken was er geen vuiltje aan de lucht totdat de eerste verschijnselen openbaar werden. Om totaal nutteloze zaken sloeg de vlam in de pan. Dat achteraf bezien nog het minst vervelende is gebleken. Werken deed ze niet vanwege de aandoening (wat ze inmiddels verteld had) en relaties met zowel vrienden als partners waren vaak vol met conflicten. Het gros was ik niet bij aanwezig geweest dus kon er weinig van zeggen, maar inmiddels ben ik toch gaan twijfelen over “haar verhaal”. De symptomen die bij borderline aangekaart worden zijn een blauwdruk van mijn voormalige partner. Enorme ziekelijke jaloezie en veelal onnodig aangezien er totaal geen (wederzijdse) interesse was. Soms waren het vriendinnen die ik nog voor haar heb leren kennen. De ironie was dat mijn vriendin zelf een stortvloed aan single mannen kende en logischerwijs hier regelmatig mee afsprak. Ik probeerde haar uit te leggen dat dit normaal is en dat ik ook gewoon vriendinnen had. Kwam simpelweg gewoon niet bij haar binnen. Mensen die haar niks aangedaan hadden of soms zelfs nooit ontmoet hadden werden voor de vreselijkste termen uitgemaakt. Dit werd een groot probleem voor mij. Zwart-Wit denken. Ofwel ik was de minister president of ik was een lanterfanter. Geen middenweg. De voorbeelden hiervan zijn teveel om hier te benoemen. Claim gedrag. Volgen op whatsapp wanneer ik “online” was. Te pas en te onpas bellen, ook op mijn werk. Plotseling in mijn woonkamer staan omdat ze 3x in 10 minuten gebeld had en ik niet had opgenomen. Teveel ook om op te noemen.
Joost T schreef op 20 juli 2022 om 11:44
Het is nu bijna 4 maanden uit met mijn ex. Voor mij was ze de vrouw van mijn dromen en ik dacht aan oud worden met haar. Ik zag haar al staan in een witte jurk en we zouden de mooiste relatie ooit hebben. Ik heb het zelf in paniek uitgemaakt nadat ze het 2 dagen daarvoor voor de 6de keer uit had gemaakt. Na nog een ruzie raakte ik in paniek en heb ik gezegd dat het echt klaar moest zijn. Ik hou gek genoeg nog steeds van haar ook al heeft ze mij emotioneel compleet gesloopt. Ze heeft ironisch genoeg er wel voor gezorgd dat ik nu aan mijzelf aan het werken ben en dat ik eindelijk los kom van mijn negatieve zelfbeeld en kan werken aan mijn hechtingsproblematiek. Ik kan door deze ervaring dus opzoek naar echt een mooie relatie. Ik wens haar alle geluk toe (ze heeft ondertussen al weer een nieuwe vlam waarmee ze aan het daten is). Kennelijk is hij wel emotioneel volwassen en kan hij wel op een dieper niveau met haar connecties maken. Ik ben benieuwd hoe lang die relatie gaat duren, ik hoop dat ze echt gelukkig kan worden met deze kerel. Dat hoop ik ook voor hem. Ik gun het hem niet om hetzelfde door te moeten maken als ik en ik gun het haar heel erg om eindelijk rust te vinden en eindelijk de persoon te zijn die ze diep van binnen is. Bedankt voor deze site. Ik had hem liever een jaar geleden ontdekt zodat ik tijdens mijn relatie met ervaringsdeskundigen kon praten. Nu is het vooral fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
Erik M schreef op 16 september 2021 om 11:43
Mijn dochter van 29 (alleenstaand met 1 kind, mijn kleinzoon ) heeft Borderline. En dag geeft de nodige spanningen in onze relatie. Er gaan weken, soms zelfs maanden overheen waarin er geen contact is. En de sporadische contacten die er wel zijn, gaan eigenlijk alleen maar over geld. En als ik dan nee zeg, wordt ze kwaad, driftig, en "gooit de hoorn op de haak" Maar eerst krijg ik nog allerlei ziektes naar m'n hoofd geslingerd. Nu zitten we in een periode dat er geen contact meer WAS. Was, omdat ik het gevoel had dat ik alleen maar goed was voor de centen en ik kreeg zelfs mijn (bijna ) 3 jaar oude kleinzoon nauwelijks meer te zien. omdat praten niet lukt, brief geschreven, waarin ik voorstelde om nu eens ECHT met elkaar TE PRATEN ! dat kon, maar alleen als zij tijd zou hebben, kleinzoon weer naar school ging ( was in de vakantietijd) en als haar begeleidster mee mocht komen. dat vond ( en vindt ik nog steeds ) prima, en ik stelde voor om te vragen of haar moeder ( mijn ex ) dan even op kleinzoon zou willen passen. Haar antwoord, mijn moeder is oma, en géén oppas ! gisteren een brief van haar gekregen.... nog wel met veel verwijten en dat ik "fout bezig ben " ( is ook een Borderline symptoom ) En zo zou ik nog meterslange tekst kunnen schrijven, maar het meest belangrijke is dat ze me vandaag belde met de vraag of ik de brief had gevonden. En toen hebben we zeker 3 kwartier met elkaar gepraat, echt gepraat, bij allebei de tranen in overvloed over de wangen... En het allerbelangrijkste is, dat we gaan proberen om de band weer op te gaan bouwen, dat mijn ( huidige ) vrouw en ik de mogelijkheid krijgen om ONZE kleinzoon te leren kennen, en ik mijn dochter weer TERUG KRIJG ! het zal tijd kosten, het zal moeite kosten en er zal ongetwijfeld best nog wel eens een conflictje zijn, maar wat er ook is, de intentie om de relatie weer op te bouwen, want hoe je het ook draait of keert, we houden van onze dochter en kleinzoon en dat zal ook altijd zo blijven ! En, ik weet nu, Borderline is heftig....
W W schreef op 10 september 2021 om 11:43
Hallo, Ik kreeg een relatie met een 'leuke' verpleegster.ik was 67 zij 58.Na twee maand kreeg ik de diagnose tongkanker.Ze heeft me alle chemo's gegeven en ik kreeg 35 bestralingen. Ze deed echt alles voor mij.Ze wou een fotosessie,reserveerde een valentijn uitje,ging met mij op zomervakantie.Twee maanden na de vakantie maakte ze ijskoud een eind aan onze relatie.Ik was/ben er na 10 maanden nog steeds kapot van.Ze kwam nog een paar keer bij mij en zei wenend dat er iets grondig mis is met haar en dat het heel diep zit. Ik hoorde van haar kinderen dat ze al van de ene psych naar de andere heeft gelopen maar ze wil nu geen hulp.Ondertussen heeft ze al een nieuwe 5e relatie.Ik ben kapot en gebroken. Ik sta met haar op en ga met haar slapen.Haar reactie? Dat slijt wel.... Is elke borderliner een ijskonijn? Voorlopig is mijn ziekte onder controle maar ik ben de liefde van mijn leven kwijt. Ze heeft me uit een diepe afgrond gehaald, me een jaar supergelukkig gemaakt en dan weer in de afgrond gegooid.Ik wens het niemand toe.
Leo Vandecrean schreef op 14 juni 2021 om 11:42
Ik heb het 2 jaar kunnen uithouden bij mijn ex vriendin, ik ben door een hel gegaan maar echt door een hel, mijn leven is totaal verwoest op mentaal en psychisch vlak het is onvoorstelbaar wat ik heb doorstaan, hoe 8k dat ooit heb kunnen toelaten dat ze me zover gebracht heeft kan ik nog steeds niet begrijpen, ze is 50 jaar en al aan haar 6e relatie toe ik heb alles voor de rechtbank laten komen omdat ze me zo zwaar heeft toegetakeld met verbaal en psychisch geweld, maar zonder resultaat ze is niet verantwoordelijk voor haar daden waar zijn we toch mee bezig dat zo iemand ongestraft verder kan leven en andere levens verwoesten, 4 dagen nadat ze bij me weg was had ze al een nieuwe vriend, ik verwittigd hem via zijn fb pagina voor haar daden , wat was het resultaat ze stapt naar de politie diend klacht in voor stalking en belaging en ik werd gestraft zij gaat vrijuit en kan verder doen, je zou voor minder een drama veroorzaken maar niemand hoort mijn stem tot het te laat is voor wat ze bij mij heeft aangericht ik heb gesmeekt bij de politie om haar te laten opnemen omdat ze een gevaar vormd voor de maatschappij en tot wat ze in staat is maar er wordt geen gehoor gegeven, ik ben nu een jaar verder en nog zit ik steeds gevangen in mijn verleden, niets helpt er mij om er overheen te komen en de oneerlijkheid binnen het gerechtssysteem, ik durf eerlijk zeggen dat ik een euthanasie aanvraag heb ingediend voor ondraaglijk psychisch lijden, ik doe het om mezelf te beschermen voor ik haar onderhanden neem en in de gevangenis terecht kom ,zover heeft ze me gedreven dat kan je u niet voor stellen hoe diep me dit heeft geraakt de wraak tegen haar kan niemand stoppen omdat ze ongestraft kan verder doen.
H B schreef op 4 juni 2021 om 11:41
Ik heb eerst een relatie gehad met een narcistische man , en na een aantal jaar kwam ik X tegen . Ik was gelukkig , werd overweldigd door liefde en aandacht , maar mijn gevoel zei dat er iets was , kon de vinger er niet op leggen . Hij was erg aanwezig , eiste alle aandacht op binnen mijn gezin , was druk , impulsief , ongelofelijk emotioneel, maar ook manipulatief , jaloers , angstig om alleen gelaten te worden , en vooral veel stemmingswisselingen, en dan bedoel ik ; ruzie maken om noem maar op , maar wanneer ik daar op reageerde , mocht ik er niet over doorgaan . Sterker nog , hij was het alweer vergeten . Seksverslaafd , geen enkele avond normaal naast elkaar in bed kunnen liggen want anders voelde meneer zich afgewezen , vertrouwelijke dingen die je samen had besproken werd tegen je gebruikt in ruzies , heftige ruzies , zeer heftig . Jaloers gedrag nam ontzettende heftige vormen aan . Maar aan de andere kant kon ik ook weer alles van hem krijgen , vooral als hij onder invloed was van coke . Zorgzaam was die ook Ik heb jarenlang de vinger er niet op kunnen leggen , vele gesprekken gevoerd , maar ik werd voor gek verklaard . Ben zelf in een burn out geraakt , anti depressiva gaan slikken , en steeds meer afgetakeld . Uiteindelijk hem de deur gewezen , dat ging niet zonder slag of stoot , maar hij legt zich er niet bij neer . Word nog dagelijks belast . Dit is nog maar 5 % van wat ik vertel . Ik ben moe , op gebroken.
M. Driessen schreef op 14 mei 2021 om 11:39
Mijn ouders hebben me mijn hele kindertijd verwaarloosd en mishandeld. Toen ik 18 werd vertrok mijn vader, en vertelde mijn moeder me botweg dat ik vanaf nu 24 uur per dag bij haar moest zijn. Ze werd steeds creatiever in haar methodes om dat af te dwingen. Mijn huissleutels waren ineens altijd kwijt. Mijn post verdween. Ze dreigde om vrienden of huisdieren iets aan te doen als ik zonder haar naar buiten zou gaan. Ze zei dat ze zelfmoord zou plegen en het laten lijken alsof ik het gedaan had. Ze weerhield me ervan om naar mijn huisarts te gaan als ik ziek was. Als ik gespaard had, was er ineens een "vergeten" rekening met een grote boete erop. Ze loog tegen anderen over me om me van iedereen af te zonderen. Na 8 jaar heb ik pas kunnen ontsnappen. Een stoornis oplopen is geen keus die je maakt, maar wat je daarmee doet wel. Mijn moeder heeft ervoor gekozen mij kapot te maken zodat ze zich niet alleen hoefde te voelen. Ik ga niet meer met haar om, maar helaas heeft ze al veel schade aangericht en leef ik nu met depressie en PTSS.
Ties Anoniem schreef op 27 maart 2021 om 12:36
Mijn moeder heeft alle trekken van een borderliner: zwart maken van familie en omgeving tegenover mij van jongs af aan, en mij zwart maken tegenover familie, wisselende emoties en woedeuitbarstingen, zelfmoordpoging bewust uitvoeren/starten in mijn bijzijn als ca. 8 jarige, depressies, contact met familie blokkeren. Geen uiting van genegenheid of liefde. En wee de gebeente als ik het aankaartte, dan werd ik beschuldigd van iets wat ik niet had gezegd of gedaan en vervolgens werd ik genegeerd of boos benaderd. Regelmatig kreeg ik een pak slaag voor dingen die ik niet had gedaan. Mijn vader neemt het consequent voor haar op. Dus als kind stond ik er alleen voor, weerloos blootgesteld aan de grillen van mijn moeder, niet wetend wanneer ze weer toe zou slaan. Het heeft mijn leven getekend. Ik ging zonder eigen persoonlijkheid het huis uit, want jaren moest ik zijn wie zij wilde dat ik was. Van kleding tot hobbies. Sinds ik geen contact meer heb, ben ik psychisch eindelijk aan het genezen. Denkend aan wat ze deed, doet enorm veel pijn. Het snijdt in mijn ziel. Hoe kan een moeder zo zonder liefde zijn en zelfs haar bloedeigen dochter zo behandelen? Niets is te rechtvaardigen van wat ze heeft gedaan. Geen contact is de enige mogelijke veilige haven, vrij van psychische martelingen. Aan iedereen met een mening over borderline dat ze er niets aan kunnen doen: ze blijven verantwoordelijk voor hun eigen daden. Wanneer een pedofiel een kind verkracht of een terrorist mensen opblaast, zeg je ook niet: ach het komt door zijn jeugd. Een borderliner terroriseert je psychisch tot op het bot. Geen contact is het beste. Je komt er anders zelf niet ongeschonden uit. Een relatie met ze helpt geen zier. Ze zuigen je uit als parasieten en blijven altijd hongerig naar meer. Het blijft een spel van slachtoffer spelen en vervolgens jou toetakelen, want dat is het ware gezicht van borderliners: daders die zonder compassie je leegzuigen voor eigen geluk. Zielig doen, en een dreun verkopen. Oftewel: het 'hou van me, ik haat jou'-spel
Annoniempje schreef op 26 januari 2021 om 12:19
Voor degene die slachtoffer zijn van iemand met medisch vastgestelde borderline hebben de mensen van deze site mij tips gegeven die voor mij en mn kind van onschatbare waarde zijn. Het is onbeschrijfelijk als je slachtoffer bent. De overtuigingskracht die borderliners hebben, op hun omgeving en hoe ze niet door hebben hoe ze anderen kapot maken, kent geen grens, geen 'border' en is loodzwaar. Het is niet makkelijk de tips toe te passen maar wat ik ervoor heb terug gekregen is van onschatbare waarde.
robert weet ik niet schreef op 20 januari 2021 om 12:14
Grrrrrrr, Ik zit hier de berichten te lezen. Zo herkenbaar allemaal. Allemaal levens kapotgemaakt. En dan lees ik ineens weer zo een bericht van een patient, hoe vreselijk het is om borderliner te zijn en dat het een dagelijke strijd is en dat we het ook geen borderliner mogen noemen: Beste ‘patient’, mag ik je zo noemen? Beide kanten van het borderline spectrum zijn ‘slachtoffer’ van elkaar. Als er een echte dader is, dan zal je die zelf in je verleden moeten gaan zoeken en die er op aan gaan spreken. Misschien dat je dan gaat inzien dat je wel een keuze hebt om te zijn wie je wilt zijn en niet andere mensen dag en nacht te belasten met je ziektebeeld. Maar hier is een plek voor mensen die heel veel geinvesteerd hebben in de persoon die borderline heeft en hun naasten zijn. En zoals je inderdaad leest, dan zie je dat deze mensen daardoor zwaar getraumatiseerd zijn. Ik ben daar ook een van. Ik heb niet iets persoonlijks tegen de ‘borderliner’. Ik vindt het vreselijk waarom mijn ‘borderliner’ haar aandoening heeft. Al heel lang ben ik bang dat dit komt, door iets vreselijks in haar eigen verleden wat ze niet heeft kunnen verwerken. Ik ben op haar verliefd geworden toen ik jong was en ik heb 25 jaar, meer dan mijn best voor ons en haar gedaan. Maar op enig moment is er teveel gebeurd en heeft het teveel gekost. Mij heeft het letterlijk 2 keer echt mij mijn leven gekost, en 2 keer gered door mijn ICD. Ik ben gelukkig die 2 keer door omstanders gereanimeerd. Ik heb blijkbaar een hele goede bewaar engel. Maar, op het ziekenhuis, op de intensive care, waar ik 2 weken in coma heb gelegen, was niet ik maar mijn ex-vrouw degene waar het om moest draaien en die de aandacht opvroeg. De verpleging heeft letterlijk aan de overige familie gevraagd of ze haar konden aanspreken op dit gedrag omdat zij niet doordrongen tot haar en er heel veel last van hadden. En dit is slechts 1 voorbeeld. Ik kan er nog 10.000 opschrijven. Hebbe wij ook recht zonder jullie met elkaar een gesprek te voeren?